Niedawno na blogu pojawił się post, którego bohaterem był Dino Maccini, włoski artysta, który mnie zaczarował „od pierwszego wejrzenia”, daaawno temu. Zachęcam do obejrzenia jego prac na You Tube (wpiszcie w wyszukiwarkę „Dino Maccini presentazione”) i do lektury posta tutaj.

Ponieważ w obłędzie życia trudno mi znaleźć wystarczającą ilość czasu na mozaikowanie, ratuję się od paru lat urlopami mozaikowymi. Tym razem postanowiłam uciec przed ostatnimi skurczami zimy nad Wisłą i pojechałam pod Mediolan, do Piacenzy odnaleźć Dino Macciniego. O ile topograficznie nie było to trudne, bo jego atelier i warsztat mieszczą się przy jednej z głównych ulic miasta, to artystycznie… ooo, zajmie mi to wieczność. Ale i tak jestem dumna z rezultatu:

I tutaj jeszcze wersja z warszatowym kotem, podkreślająca trójwymiarowość mojego dzieła:):

Już w bramie prowadzącej do atelier i warsztatu znajduje się kilka prac Dino Maccini, między innymi wizja Chrystusa na krzyżu, jedna z najbardziej poruszających, jakie znam. Zdjęcie jest pod dziwnym kątem, żeby uniknąć mojego cienia w szybie:

W atelier mogłam obejrzeć kilkanaście prac, znanych mi z internetu.

Wizyta tam po raz kolejny uświadomiła mi, że zdjęcia nie są w stanie oddać trójwymiarowości mozaiki. To jak fotografowanie gór. Niby się zgadza, ale nic się nie zgadza, bo gdy widzisz mozaikę 3D na własne oczy, to pojawiają się dziesiątki dodatkowych wrażeń i aspektów – faktura, światło, głębia, to wszystko współgra ze sobą w sposób, którego nie da się uchwycić na zdjęciu.

Za atelier znajduje się warsztat, czyli prawdziwe imaginarium mozaikowe – pełne klejów, pigmentow, dziwnych płyt, szczypiec, noży, szpachelek, narzędzi, pił i gilotyn. Adam Słodowy spotyka Van Gogha, albo po prostu warsztat Leonardo da Vinci, bo artysta zajmujacy się mozaiką to prawdziwy „człowiek renesansu”.

Sztuka mozaiki to nie tylko „oko na kolory” i umiejętność rysowania i projektowania, ale też bycie inżynierem i budowlańcem. I właśnie w tych rolach usiłowałam się odnaleźć.

Dino pracuje uwspółcześnioną wersją starożytnych metod mozaiki nauczanych we włoskich szkołach – gdzie kluczową sprawą jest „flow” mozaiki, czyli sposób ułożenia tesser, po włosku „andamento”.  Uważni czytelnicy bloga wiedzą, że miałam już okazję zapoznać się z tradycyjną włoską techniką tworzenia mozaiki z kamieni i szkła przy użyciu młotka kamieniarskiego, a nie szczypiec. Nigdy jednak nie robiłam takich mozaik sama z powodów… różnych, które z litości dla siebie przemilczę.

Moja mozaika powstała na płycie MDF przy pomocy dwóch płaszczyzn – jednej z kawałka aluminium i drugiej, uformowane z odpowiednio na folii z usztywnionego płótna:

Cięłam włoską i niemiecką smaltę oraz marmur, tocząc nierówną walkę z martellino, czyli młotkiem, żeby uzyskać kształty, które dałyby się wyprowadzić w andamento, które zyska aprobatę Dino.

Ani cięcie, ani ułożenie nie było proste, wbrew temu, co widać na zdjęciach. Wielokrotnie musiałam sobie powtarzać, że szklanej „pizzy” smalty nie należy tłuc z werwą bez nadania kierunku, tylko jednym zamaszystym ruchem „z krawędzi”. Na szczęście nikt na kursie nie rozumiał, kiedy mruczałam do siebie „kobieto, to smalta, nie schabowy”.

Trudno było mi się zdecydować, w którą stronę ma iść cieniowanie głównej części ze smalty, zrobiłam więc dwa proste rysunki, które ułatwiły decyzję:

Detal trudnego fragmentu cieniowania mojej pracy:

Andamento wymaga oddzielnego posta, nawet więcej, niż jednego – zajrzyjcie na blog niebawem. A tymczasem zapraszam Was do Piacenzy, na warsztaty do Dino Maccini, który jest niezwykle cierpliwym nauczycielem, wybitnym artystą, ale człowiekiem  skromnym i życzliwym. Bardzo cieszę się, że właśnie do niego udało mi się trafić i zachęcam Was do śledzenia jego kursów. Najbliższe okazje to Stany Zjednoczone i Istambuł – bo Dino uczy mozaiki na całym świecie, ale na pewno nigdzie nie będzie to tak fascynujące, jak w jego własnym mieście i warsztacie!