Tydzień temu byłam na wspaniałej majówce na Pomorzu Zachodnim i chcę Wam pokazać efekty przypadkowego mozaikowania pod gruszą. Przypadkowego, bo miałam w planie kończyć paterę, a zyskałam niespodziewanie dodatkowych kibiców sztuki mozaikowania.
Materiałów za dużo nie było, ale było drewno przygotowane na ognisko, więc Pani Mecenas zrobiła na desce taki oto piękny kwiatek:
Oto trzy przyczyny główne, kolejność przypadkowa:
1. Tworzenie mozaiki mnie uspokaja. Kiedy koncentruję się na cięciu i układaniu fragmentów mozaiki, relaksuję się i oddalam od wszelkich złych myśli. Mozaikowanie to takie małe misterium, forma medytacji czy treningu uważności. Jestem tylko ja i tessery przekonujące mnie, którą powinnam wykorzystać w tym momencie. Tworzę mozaiki, kiedy jestem szczęśliwa, wtedy kleję od razu uśmiechnięta. Robię je też wtedy, kiedy jestem bardzo smutna – wtedy smutek po prostu odpływa, nie ma na niego miejsca i … też się za chwilę uśmiecham. A czasem, kiedy zaczynam je robić, jestem zła. Po 5 minutach cięcia tesser nie pamiętam zazwyczaj, na kogo lub na co.
Ostatnio podczas dwudziestoosobowych warsztatów z pewną nawykłą do rękodzieła grupą usłyszałam od jednej z uczestniczek: „zazwyczaj jest tu straszny rozgardiasz, a przy tej mozaice taka miła cisza”. No właśnie, mozaika zaprasza do skupienia i spokoju…
2. Dzięki mozaikom odkryłam, że nie jestem aż tak plastycznie niezdolna, jak mi się zawsze wydawało. Moja kreatywność (niekiedy wybujała;)) nigdy nie dotyczyła sztuk plastycznych. Aż tu nagle, jako dorosły człowiek odkryłam, że mogę coś ciekawego stworzyć i nie muszę w tym celu być Rembrandtem. W podstawówce nie umiałam narysować ziemniaka. A teraz robię rzeczy, które czasem różne osoby chcą mieć u siebie w domu, na które chcą codziennie patrzeć.
Umiejętność rysowania nie jest niezbędna do tworzenia mozaiki, chociaż pomaga bardzo na etapie projektu. Na szczęście rysowania można się nauczyć, co od paru miesięcy z sukcesami na sobie ćwiczę. A jak ktoś nie chce rysować, to zawsze może zapytać Googla, jak wygląda gremlin i go przerysować:
3. Trzeci powód – mogę podarować własnoręcznie zrobioną rzecz osobom, które (co najmniej:)) lubię. Jeśli przygotowuję jakąś pracę na specjalne życzenie moich przyjaciół, oni sami mogą wybrać kolorystykę. Nie wiem, czy wyjmują te patery, ramki, tacki i obrazki tylko wtedy, jak ich odwiedzam, czy też naprawdę z nich korzystają, ale bardzo przyjemnie jest widzieć swoje „dzieło” wyeksponowane w charakterze sztuki użytkowej:
Jednym słowem, same plusy. A co Wam, drodzy Czytelnicy, podoba się najbardziej w tworzeniu mozaiki?
Dzisiaj przedstawiam Wam „Flower Power”, czyli szklane kwiaty ze smalti, które miały siłę wyrosnąć na łupku.
Odziedziczona w genach miłość do Śląska (i nabyta później do Zagłębia:)) przejawia się u mnie nie tylko tropieniem mozaiki w tamtych rejonach, ale okazała się też być inspiracją do nowej pracy. Co prawda nie jestem w stanie zaprojektować najpiękniejszej sali koncertowej na świecie jak Tomasz Konior (galeria zdjęć NOSPR, koniecznie zobaczcie jak sala wygląda w środku), ale mogę zrobić coś innego.
Moja miłość do Katowic wygląda mianowicie tak:
Będąc w Katowicach często chodzę ulicą Górniczą, w okolicy rzeki Rawy. Czytaj dalej Katowitz mon amour – mozaika ulica Górnicza
Jak to się stało? Zrobiłam sobie szyld „Mozaikowanie” o wymiarach 82 na 18 cm – widzicie go w logo bloga dzisiaj.
Stworzony jest z prawie półtora tysiąca kamiennych kosteczek, najpierw wyciętych z wypolerowanej płyty, a potem postarzonych w specjalnym wibratorze do kamieni. Tablica zrobiona jest z czarnego marmuru Macedonian Black i z Golden Spider, czyli biało-bladoróżowego marmuru z różowymi żyłkami. Poniżej zbliżenie na pajączkowatego Spidera, jeden z najpiękniejszych kamieni, jakie widziałam:
Czytaj dalej O tym, jak zostałam potencjalnym pracownikiem branży reklamowej:)
Dzisiaj możecie zobaczyć, jak wiele w mozaice może zmienić fuga.
Ładnych kilka dni zajęło mi zrobienie wariacji na temat perspektywy. Na zdjęciu z procesu klejenia mozaiki możecie zobaczyć jak blado i rozmycie wygląda np. prawe dolne „latające pudełko” w kolorach szarym i kobaltowym, kiedy tessery otacza coś na kształt fugi w kolorze szaro-beżowym, czyli prześwitująca sklejka, na której obrazek był robiony:
Rozważałam najpierw fugę czerwoną, ale ostatecznie ta dramatyczna koncepcja ustąpiła fudze białej. Widzicie, że to jest kompletnie inny obrazek, niż ten powyżej (i to nie tylko z powodu fatalnego doświetlenia pierwszego zdjęcia…).
Można się naprawdę przerazić, że trafi nas jedno z tych eksplodujących pudełek. Ale można też medytować, licząc elementy mozaiki. Dzięki kontrastowej, jasnej fudze widać dobrze tło i wszystkie (poza białym, oczywiście) kolory, które tworzą ściany figur.
Miłego medytowania!
Dzisiaj przedstawiam Wam moją kolejną paterę – tym razem z motywem zoologicznym, czyli rudym kotem.
Patera znów jest raczej minimalistyczna, ponieważ zrobiona jest z mozaiki ceramicznej w dwóch kolorach. Przy tej okazji oddaję hołd kotu Emilowi z Wrzeszcza, który wpłynął na kolorystykę dzieła:).
Praca nad kotem trwała jakieś 8-9 godzin. Mozaika jest najlepszą terapią antystrestową, ale temu zagadnieniu poświęcę osobny post. Czytaj dalej „Wlazł kotek na płotek” czyli kolejna mozaikowa patera
Jaka jest różnica między jajkiem Fabergé, a pisanką mojego autorstwa? Otóż jajek jest „limitowana ilość” (jak informuje Wikipedia, źródło wszelakich pewnych danych), a ja pisanek zrobiłam dwie. W związku z tym, sami sobie odpowiedzcie na pytanie, co POWINNO być lepiej wycenione na aukcji w Christie’s.
Pisanka pstrokata zyskała pewną powagę dzięki ciemnej fudze….
Dziś przedstawiam Wam moje ukochane „dziecko”, czyli monochromatyczną formę przestrzenną, którą wykonałam w trakcie stażu u Pauliny Okurowskiej.
Piszę, że jest „prawie” przestrzenna, ponieważ naprawdę przestrzenne mozaiki zobaczycie dopiero na przykładzie innych artystów, których Wam niebawem przedstawię, takich jak np. Lynne Chinn.